Precies op het punt waar de (schijnbare) split van ‘waarnemer en waargenomene’ eindigt, begint de Advaita Vedanta. Wij spreken ook wel van het punt waar vijnana over gaat in Jnana. De ‘vi’ van vijnana staat voor die split. In Jnana is die (schijnbare) split verdwenen. Ook in de woorden Advaita en Vedanta vindt je die ‘V’ terug. Derhalve kun je ook zeggen dat de Advaita Vedanta begint op het punt waar ‘de split van waarnemer en waargenomene’, van ‘boekenlezer en boek’, van ‘video-(youtube)-kijker en video’ eindigt. Op dit punt is je lokaliseerbaarheid verdwenen en zijn de teachings die je hier ontvangt zijn ‘ruimtelijke teachings via het hart van het bestaan’.
In mijn traditie spreken we van ‘the transmission of Heart & Space’. Het is vrij zeldzaam dat een zoeker toe is aan deze ruimtelijke-hart-teachings. Op een bepaalde manier kun je zeggen dat je op dit punt niet alleen genoeg hebt van het collectieve bewustzijn, maar ook van individualiteit. Via de Advaita Vedanta gaat het individuele over in het Universele. De meeste mensen blijven in de split van vijnana hangen omdat de hele maatschappij er naar ingericht is en hen ertoe blijft stimuleren. Het collectieve en individuele bewustzijn zijn aan de split en de verpersoonlijking van het bestaan verslaaft geraakt. De Advaita Vedanta is er voor die zeldzame diamantjes die het jasje van het individuele zijn ontgroeit, er aan toe zijn om niet langer te ronddolen in de vijnanische spiegelgangenstelsels en het einde van de fuik van split-mind bereikt hebben. Op dit punt staat een mens weer open en is bereidt om wis en waarachtig de Nonduale teachings van de Advaita Vedanta te verstaan en te ontvangen.
Aanwezige: “Soms wordt de Advaita Vedanta ook wel aangeduid met Jnana Yoga. Kun je iets zeggen over Jnana yoga?”
Vaak wordt Jnana Yoga de yoga van kennis genoemd. Jnana yoga is niet de yoga van wereldse kennis en ook niet van wezenlijke Kennis met een grote K, maar is de Yoga (Heelheid en heling) van Kennendheid. Kennendheid is de ruimte of de expansie die zowel ‘weten’ en ‘onwetendheid’, ‘kennen’ als ‘ontkennen’ bevat en omvat. Als men eraan durft toe te geven, dan heeft wereldse kennis, maar zelfs ook wezenlijke Kennis, je nog steeds niet echt gelukkig gemaakt. Als je gevoelig bent en er werkelijk naar durft te kijken, heeft het je eigenlijk alleen nog maar ongelukkiger gemaakt. Je hebt nu wel weet van het ‘een en ander’ of ‘weet hoe het zit’, maar je voelt je er hierdoor nu juist helemaal gescheiden van. De gespletenheid van ‘waarnemer en waargenomene’ is er via kennis alleen maar groter op geworden. Misschien dat die kennis je oppervlakkig naar je onwetende medemensen wel een machtig gevoel geeft waardoor je imposanter lijkt, maar ze voedt in wezen de illusie van waaruit je nog steeds vertrekt. Voor macht en kennis heb je reflectoren nodig, je wilt dat er iets overdrachtelijks terugkomt, toehoring, erkenning, herkenning, aanzien, aandacht… Geluk en Liefde hebben niets nodig. Kennis maak niet gelukkig, laat staan dat het je vrij maakt.
Wanneer je in een bepaald stadium geen levende leermeester hebt ontmoet, heeft het vergaren van kennis (wereldse en wezenlijke kennis) een enorme, haast onoverbrugbare, kloof opgeworpen. Alleen een Jnani kan zo’n mens nog bereiken en helpen. De overbrugging via een Jnani die Kennendheid heet, toont je onmiddellijk je Helderheid, maar ook je Gelukzaligheid en Vrijheid.
